In een tekst van Jules Deelder, uiteraard over jazz, las ik over een vermaarde dancing in Rotterdam. Met name in het interbellum was dit een bekende zaak in Rotterdam en ver daarbuiten. Dat wekte mijn interesse.

Pschorr

Pschorr was een danspaleis voor de tweede wereldoorlog in Rotterdam op de Coolsingel in een gebouw ontworpen door architect Willem Kromhout. Ondernemer Dirk Reese, ooit Pschorr gestart als bierhuis op de Korte Hoogstraat, stuwt deze dancing samen met zijn artistiek leider Theo Moens tot grote hoogte  op het gebied van avant-garde vermaak. Van Josephine Baker tot Coleman Hawkins traden op in Pschorr dat o.a. bekend stond om zijn glazen dansvloer.

Een onderneming opgebouwd vanuit een klein etablissement en dankzij de durf om te differentiëren en  gerichtheid op klanten zonder zich te bekommeren om geslacht of ras, in een prachtig pand succesvol maken, wie zou zich daar niet aan willen spiegelen.

Ik vond het een mooie gedachte om de naam in Rotterdam in ere te herstellen en zo koos ik deze naam. Hopelijk blijkt mijn onderneming deze naam waardig te zijn.

Oh ja, je spreekt het uit als psjor. Aangezien ik toch al een lastige voornaam had, kon een lastige naam voor de onderneming er nog wel bij.

Bär